23

Ik had wederom die nachtmerrie over het ruimteschip. Voor zover ik me kon herinneren was hij precies hetzelfde, met dezelfde fatale afloop. Alleen lag Rosie nu niet naast me toen ik wakker werd.

      Gene maakte zich ook zorgen over de verandering in onze slaapsituatie, die hij pas twee dagen later opmerkte. Volgens zijn analyse stond Rosies vertrek naar een andere kamer gelijk aan het afwijzen van mij.

      ‘Denk even praktisch na, Don. Waarom slapen mensen samen?’

      ‘Voor seks.’ Dat was altijd het waarschijnlijkste antwoord op een vraag van Gene over menselijke motivatie. ‘Maar dat is evolutionair gezien niet noodzakelijk nu ze zwanger is.’

      ‘Niet zo snel, vriend. Mensen verhullen hun vruchtbaarheid ter bevordering van aanhoudende intimiteit. Dat doen ze om allerlei redenen. We zijn dan misschien niet monogaam, maar ons leven draait wel om het bestendigen van relaties, dus Rosie stuurt je hiermee een duidelijke boodschap.’

      ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’

      ‘Geloof me, Don, je bent echt niet de eerste man die zich dat afvraagt. Meestal wanneer hij bij thuiskomst merkt dat de televisie ineens weg is.’

      ‘We hebben geen televisie.’

      ‘Dat is me ook opgevallen, ja. Wiens idee was dat?’

      ‘Een televisie is niet noodzakelijk. Andere media bieden hoogwaardiger nieuws, zonder reclame. Films kunnen op een groter scherm in de bioscoop worden bekeken, en voor alle andere zaken hebben we ieder een eigen computer.’

      ‘Dat vroeg ik niet. Wiens idee was het?’

      ‘Het was een voor de hand liggend besluit.’

      ‘Heeft Rosie ooit gezegd dat ze een televisie wilde kopen?’

      ‘Misschien. Maar haar argumentatie was zwak. Wil je nu beweren dat ons huwelijk in zwaar weer verkeert doordat we geen televisie bezitten? Als dat zo is, dan kan ik...’

      ‘Ik vermoed dat er wel wat meer aan de hand is. Maar als je een duidelijk antwoord wilt op de vraag: “Wat heb ik verkeerd gedaan?” dan kan ik je dat wel vertellen. De echo. Je had mee moeten gaan. Dat was het moment waarop Rosie zich begon af te vragen of je eigenlijk wel vader wilt worden. Niet of je wel bekwaam bent, wat weer een heel andere kwestie is, maar of het je überhaupt iets interesseert.’

      ‘Hoe weet je dat zo zeker?’

      ‘Ik ben hoofd van een vakgroep psychologie. Bovendien heb je me al over je eigen twijfels verteld, waar Rosie ook vast wel iets van heeft gemerkt, en ik weet dat Rosie een problematische relatie had met haar eigen vader.’

      ‘Dat probleem is opgelost.’

      ‘Don, problemen uit de kindertijd worden nooit opgelost. Daarmee verdienen psychotherapeuten juist hun brood.’

      ‘Wat als je het mis hebt en er helemaal geen probleem is? Misschien creëer ik juist een probleem door te reageren op een niet-bestaand probleem. Zoals wanneer je struikelt over de laatste traptrede omdat je dacht dat je al beneden was.’

      Gene stond op, liep naar de deur van zijn kantoor, keek naar buiten en liep toen weer terug. ‘Er bestaat een gezegde onder wijnkenners: één blik op het etiket is meer waard dan twintig jaar ervaring.’

      ‘Dat is een nogal onduidelijke verwijzing.’

      ‘Rosie heeft het me verteld. Ze zei dat het even niet lekker liep tussen jullie en dat ze niet zeker wist of je wel vader wilde worden.’

      ‘Heeft ze jou informatie gegeven over de staat van ons huwelijk? Uit zichzelf?’

      ‘Ik heb het haar gevraagd. Stefan heeft me erop gewezen.’

Stefan! Dus nu deelde Rosie ook al cruciale informatie met hem, in plaats van met de persoon die er het meeste mee kon.

      Hoewel de communicatie frustrerend indirect was verlopen, gaf de informatie over de Echografie Blunder me wel uitstekende input om mijn bekwaamheid als toekomstige vader te vergroten en Rosie te laten zien dat ik wel degelijk geïnteresseerd was in het vaderschap.

      Gene wees me erop dat ik de echoscopieafspraak had moeten bijwonen en me in de procedure en de mogelijke uitkomsten had moeten verdiepen. Gelukkig had ik nog een tweede kans. Rosie had ingestemd met een precieze datum voor de tweede echo: tweeëntwintig weken, nul dagen en zero uren na de theoretische start van haar draagtijd, die bij de eerste afspraak was vastgesteld op maandag 20 mei. Ik rekende de datum uit – 21 oktober – en hield die hele dag vrij in mijn planning. Deze keer zou ik voorbereid zijn.

      Ik ploos Het Boek uit op zoek naar andere kwesties die mogelijk ook tot blunders konden leiden, of die een goede gelegenheid boden om mijn blunder te vergoeden. Er was één voor de hand liggende gelegenheid: de bevalling. De overeenkomsten met het echo-onderzoek waren opvallend:

1. Het vond plaats in een specialistische instelling.

2. Het was een cruciaal moment voor het vaststellen van eventuele problemen.

3. De kans op problemen was klein, maar de bezorgdheid hierover groot.

4. De partner werd geacht aanwezig te zijn, ook al speelde hij of zij geen rol bij de procedure.

Uit Het Boek en aanvullend onderzoek concludeerde ik dat mijn taak nog het beste viel te omschrijven als ‘het verminderen van de ongerustheid van de partner’. Dit kon worden bereikt door grondige kennis op te doen over het geboorteproces, zodat de partner te allen tijde op de hoogte kon worden gehouden van wat er gebeurde terwijl zij zich concentreerde op het uitvoeren van de procedure. Ik ben goed in het verwerven van kennis. Als geneeskundestudent beschikte Rosie wel over enige basiskennis, maar ik wilde een expert worden op het gebied van bevallingen, inclusief alle mogelijke complicaties en uitkomsten. Ik ploos Dewhursts handboek voor verloskunde en gynaecologie verder uit en deed nogmaals een poging praktijkervaring op te doen.

Na verscheidene verzoeken om te assisteren bij – of in ieder geval mee te kijken met – een daadwerkelijke geboorte, gaf David Borenstein me uiteindelijk de contactgegevens van dr. Lauren McTighe, die in Connecticut was gevestigd.

      Ze belde op een zaterdagavond, toen we met onze mannengroep bij George zaten en net onze afhaalpizza hadden genuttigd. Ik legde de situatie uit aan mijn kameraden en tot mijn verbazing was Dave niet de enige die mee wilde, maar besloten George en Gene ook mee te gaan.

      ‘Jullie hebben die kennis niet nodig,’ zei ik.

      ‘Zo kunnen we onze band nauwer aanhalen,’ zei George. ‘Daar draait zo’n groep als deze toch om?’

      Ik belde Lauren terug om na te vragen of het geen probleem was als zij meekwamen.

      ‘Als je wilt. Maar je kunt ze maar beter wel op de complicaties wijzen. Het loopt misschien niet goed af.’

      We hielden een taxi aan en ik gaf de chauffeur het adres van Dave zodat we zijn auto konden ophalen.

      ‘Kom op, man,’ zei George. ‘Het was toch een noodgeval?’

      ‘Een stuitgeboorte,’ zei ik. ‘Kennelijk zijn er nog meer complicaties. Ik verwacht er veel van te leren.’

      ‘We gaan meteen naar Lakeville, Connecticut,’ zei George tegen de taxichauffeur. ‘Ik wil dat u daar op ons wacht en ons weer terugbrengt.’

      ‘Ik rijd niet verder dan...’

      George, die voorin zat, gaf de chauffeur een rolletje geld dat bij elkaar werd gehouden met een elastiekje. Zwijgend telde de chauffeur de briefjes. Hij had geen bezwaren meer.

      Het was moeilijk te geloven dat George zoveel rijkdom had vergaard in de korte periode dat de Dead Kings populair waren geweest, bijna vijftig jaar geleden. Ik was ervan uitgegaan dat hij het grootste gedeelte aan verboden middelen had verspild, als echte rockster. Dit was een goede gelegenheid om hem hiernaar te vragen.

      ‘Hoe kom je aan al dat geld?’

      ‘Dat vind ik nou zo leuk aan jou, Don. Lekker direct.’

      De meeste mensen vinden mijn directheid juist niet leuk.

      ‘Eerlijke vraag, eerlijk antwoord,’ zei George. ‘Alimentatie.’

      Gene begon te lachen. ‘Laat me raden. Je moest zo hard werken om je vier ex-vrouwen te betalen dat je er zelf ook nog wat aan hebt overgehouden. Of een van hen is overleden en heeft je genoeg nagelaten om vorstelijk van te kunnen leven.’

      ‘Dat komt aardig in de buurt,’ zei George. ‘Mijn eerste vrouw is drie jaar geleden overleden. Kanker. Ik verliet haar toen de band wat meer naam begon te maken. Dacht dat ik beter kon krijgen, als rockster. Is me nooit gelukt. Ik zou kunnen zeggen dat ze allemaal hetzelfde waren, maar het echte probleem was dat ik dezelfde bleef. Als je bij vier vrouwen tegen hetzelfde probleem aanloopt, moet je je misschien toch eens afvragen of het niet aan jou ligt.’

      ‘Ik snap niet zo goed hoe jij daarvan hebt geprofiteerd,’ zei Gene. ‘Je gaat me toch niet zeggen dat ze je al haar geld heeft nagelaten?’

      ‘Dat zeg ik wel. Of niet alles, maar genoeg. Na de scheiding moest ik twee derde van mijn inkomen aan haar afstaan. Toen we een aantal hits hadden gescoord begon dat aardig aan te tikken. Ik smeet mijn eigen deel over de balk terwijl zij vastgoed kocht. Toen ze stierf, liet ze de helft aan mij na.’

      ‘Erg gul van haar,’ zei Gene.

      ‘Het was ik of onze zoon. Hij heeft zijn deel er al doorheen gejaagd. Dat heeft ze vast zien aankomen, dus heeft ze mij wat nagelaten zodat ik hem uit de brand kon helpen. Ze was geen heilig boontje, maar ik heb nooit een betere vrouw gevonden. Knoop dat maar goed in je oren, Donald.’

      Ik had het goed in mijn oren geknoopt. George’ advies was duidelijk, als ik het generaliseerde en vervolgens op mijn situatie toepaste. Als het niet lukte met Rosie, dan zou het met niemand lukken. Als mijn huwelijk strandde, dan zou ik het niet nog eens met een ander proberen. Ik kon kiezen uit Rosie, of de rest van mijn leven zonder partner. En zonder kind.

      De reis duurde twee uur en zestien minuten, acht minuten langer dan mijn navigatieapplicatie had ingeschat.

      ‘Jullie zijn net op tijd,’ zei Lauren (leeftijd ongeveer vijfenveertig, BMI drieëntwintig). ‘Ik heb geprobeerd het uit te stellen tot jullie er waren, maar ze begint aardig uitgeput te raken, dus ik had niet veel langer kunnen wachten. Dit is Ben.’

      Ze wees naar een man in een geruit overhemd (leeftijd ongeveer veertig, BMI dertig) die een paar meter verderop stond. Hij kwam naar ons toe en we schudden elkaar de hand, zoals gebruikelijk was. Hij had zeer klamme handen. Ik stelde stress vast. Dit was een goede gelegenheid om mijn geruststellingstechnieken te oefenen.

      ‘De overlevingskans van de moeder is bijna honderd procent, al kan de moeizame bevalling tijdelijk tot verminderde vruchtbaarheid leiden. De overlevingskans van de kleine is ongeveer vijfentachtig procent.’

      Ben leek opgelucht. ‘Niet slecht,’ zei hij. ‘Laten we duimen.’

      George keek naar de moeder. ‘Arm wijfje,’ zei hij.

Lauren was briljant! Het is altijd fascinerend om een competente deskundige aan het werk te zien. Ze legde precies uit wat ze deed en gaf aanvullende informatie over alternatieve mogelijkheden en procedures. George hield een halogeenlamp omhoog die werd aangedreven door de accu van Laurens auto terwijl ik haar assisteerde bij het draaien van het kalf. De koe stond in een afgesloten veekraal en kon dus niet weglopen.

      Het werk was vrij onsmakelijk, maar door mijn ervaring met het ontleden van muizen wist ik welke instelling hiervoor was vereist. Bovendien woog de onsmakelijkheid niet op tegen de intellectuele stimulans. Het was uitermate interessant!

      Gene stond met Ben te praten. Dave, die zich niet zo lekker voelde, zat in de taxi.

      ‘Oké,’ zei Lauren. ‘We hebben de tractor nodig.’

      Lauren stak haar hand in de koe en vertelde dat ze een ketting rond de poten van het ongeboren kalf aan het vastmaken was. George gaf de lamp aan Gene en begon te praten tegen de moeder, die angstige geluiden maakte.

      Ben bevestigde het andere uiteinde van de ketting aan de tractor, waarna het trekken begon. Bij een menselijke geboorte zou de tractor worden vervangen door een verlostang. Of er zou een keizersnede worden uitgevoerd, wat waarschijnlijker was. Niettemin waren er talloze anatomische overeenkomsten, en de driedimensionale ervaring was van onschatbare waarde.

      ‘Oké, Don, je moet me helpen het kalf te vangen.’ Gelukkig had men hier niet zo’n goed coördinatievermogen voor nodig als voor het vangen van een bal. Lauren en ik hoefden slechts het gewicht van het kalf op te vangen terwijl het naar buiten kwam. En daar kwam het, vergezeld van grote hoeveelheden vloeistof die ons beiden doorweekten. Het kalf was erg glibberig, maar we slaagden erin hem niet uit onze handen te laten vallen. Zijn ene poot stond in een vreemde hoek, maar hij ademde wel. De moeder stond nog overeind.

      ‘Gebroken poot,’ zei Lauren. ‘Wat wil je doen?’

      ‘Wat denk jij?’ vroeg Ben.

      ‘Ik vrees dat we hem beter kunnen laten inslapen, tenzij je hem met de hand wilt grootbrengen.’

      Dave stapte wankelend uit de taxi. ‘Maak hem niet af. Als het moet, neem ik hem wel mee naar huis.’

      Aanvankelijk leek dit me een briljant idee. Het immuunsysteem van de baby van Dave en Sonia zou worden versterkt door samen te leven met een boerderijdier. Maar bij nader inzien leek het grootbrengen van een mank kalf in een appartement in New York toch verscheidene problemen met zich mee te brengen.

      Ben glimlachte. ‘Ik sta bij jullie in het krijt. Hoe heet je ook alweer?’

      ‘Dave.’

      ‘Oké, Dave, mag ik je voorstellen aan Dave het Kalf. Hij heeft zijn leven aan jou te danken. En aan Lauren, aan jullie allemaal. Mijn vrouw zal hem de fles geven. Ze zal jullie elke dag vervloeken.’